Dream

Droomwoning

            De tuinmans-woning van Villa Savoye

 

Terug naar le Corbusier, maar met een kleine omweg. In Tokio zag ik (in het Mori Museum) op de valreep een grote tentoonstelling over de invloed van Japan in de moderne architectuur en vice versa. Daarin was het woonhuis van Kenzo Tange op schaal nagebouwd. Hij is de ontwerper van de sporthal voor de Olympische Spelen 1964, met het beroemde dak.

 

 

En daar stond ineens het model van zijn volledig houten woning op palen uit 1953. Flink geïnspireerd door de ideeën van Corbusier, gebaseerd op de traditionele hout-bouw in Japan, één vloer met schuifdeuren en tatami matten.

 

Het Seijo huis op schaal in de tentoonstelling.

Hij vertelde in een interview een huis op palen te willen en geen aangelegde tuin, zodat het terrein, dat braakliggend  jarenlang speelplaats voor de buurtkinderen was geweest, dat zou kunnen blijven!

 

En dan naar de moeder van al deze heerlijke huizen:

Villa Savoye, een weekendhuis dat le Corbusier bouwde tussen 1928 en 1931, in een voorstad van Parijs. Een paar jaar na Villa la Roche.

 

 

Ik snap niet precies waardoor het komt, maar het is opnieuw een huis waarin je wilt blíjven dwalen. Misschien omdat je er geen vat op krijgt hoe het kan dat alles zo organisch en volmaakt in elkaar overloopt, met een uitgekiende plattegrond en overal optimaal daglicht. Met details die allemaal ergens toe dienen en het nog comfortabeler maken.
Deze spleet bijvoorbeeld, in de net niet aansluitende trap, waardoor zelfs een betonnen trap iets lichts krijgt.

 

De lange ‘lichtbaan’ binnen en buiten, bijna ononderbroken. Een van de eerste schuifpuien, en dan meteen van een enorme afmeting. En die rare Corbusier kleuren, perzik, kobaltblauw, die toch goed werken.
Ik was er met Stefan Hösl en Andrea Mihaljevic die door de Fondation zijn uitgenodigd er een werk te maken in 2020!

 

Alles is zo uitnodigend. Zo’n betonnen tafel op ranke pootjes, waaraan je met al je vrienden kunt eten, op een terras dat de voortzetting van de woonkamer is.

 

De keuken met afgeronde keramische tegels, waar alle ‘planken’ en kastjes ingebouwd en vast zijn, en
met schuifdeurtjes van alle kanten te bereiken.

 

Het bad in de slaapkamer van de heer en mevrouw Savoye.

 

En hoe de vorm van het bad voor de gasten de zachte, ronde vorm van de slaapkamer bepaalt.

 

Ik zou er veel meer over willen vertellen, maar dat doe ik niet want dan wordt dit blog veel te lang. Die tuinmanswoning is overigens een voorloper van de ‘Tiny Houses’ dat le Corbusier als zodanig presenteerde op een groot congres in 1929; la maison minimum unifamiliale.

 

Back to le Corbusier, but with a small detour. In Tokyo I saw (in the Mori Museum) a large exhibition about the influence of Japan in modern architecture and vice versa. In it, Kenzo Tange’s home was reconstructed in scale. He is the designer of the sports hall for the 1964 Olympic Games, with the famous roof. And suddenly there was the model of his completely wooden house on poles from 1953. Inspired by the ideas of Corbusier, based on traditional Japanese wood construction, one floor with sliding doors and tatami mats. He told in an interview he wanted a house on stilts and no landscaped garden, so that the terrain, which had been for years a playground for the neighborhood children, could stay that way!
Then on to Villa Savoye, a weekend house that le Corbusier built between 1928 and 1931, in a suburb of Paris. A few years after Villa la Roche.  I do not understand exactly what makes it happen, but it is again a house in which you want to keep wandering. Maybe because you can not get a grip on how things so organic and perfectly merged, with a sophisticated plan and optimal daylight everywhere. With details that all serve something and make it even more comfortable.
The slit, for example, in the just-not-connecting staircase, which gives even a concrete staircase something light.

The long ‘light path’ inside and outside, almost uninterrupted. One of the first sliding doors, of a huge size. And those weird Corbusier colors, peach, cobalt blue, that work well anyway. Everything is so inviting. The concrete terrace-table on slender legs, where you can eat with all your friends, that is the continuation of the living room. I was there with Stefan Hösl and Andrea Mihaljevic who were invited by the Fondation to make a work-in-situ in 2020!