Custodia

 

Custodia

maandag 12 februari

Het Institut Néerlandais in Parijs was vermaard. Het onderhield dik vijftig jaar de culturele betrekkingen tussen Nederland en Frankrijk, organiseerde talloze tentoonstellingen, voorstellingen, concerten en bemiddelde tussen kunstenaars en curatoren. In 2013 moest het (bezuinigingen) zijn deuren sluiten.

Het instituut zat in een fantastisch pand dat eigendom is van Fondation Custodia, waar de collectie van verzamelaar Frits Lugt beheerd wordt. Die verzameling (die nog altijd groeit) bestaat uit zo’n 7000 tekeningen, 30.000 prenten, 200 schilderijen en zeker 40.000 kunstenaarsbrieven (!) en ik denk dat de huidige directeur Ger Luijten ze allemaal kent. Omdat Gijsbert van der Wal voor de NRC een recensie schrijft over de tentoonstelling die er nu te zien is, over de schilder Georges Michel, werden we door Ger Luijten rondgeleid. Het is echt zoals je je een collectie-huis droomt. Alles klopt. Prachtige ruimtes, smaakvol, goed licht, mooie kleuren, een aantrekkelijke, overzichtelijke boekhandel, géén café en een bevlogen directeur die niet uitverteld raakt. Hij weet precies dat een ets die zij hebben de eerste staat is, dat de tweede bij een privé-verzamelaar in Philadelphia zit en de derde in het museum van Bratislava, ik zeg maar wat. Een totaal overzicht hebben en alle verbanden zien.

The Institut Néerlandais in Paris was renowned. It maintained cultural relations between the Netherlands and France for over fifty years, organized countless exhibitions, performances, concerts and mediated between artists and curators. In 2013, it (cutbacks) had to close its doors.

The institute was housed in a fantastic building owned by Fondation Custodia, where the collection of collector Frits Lugt is managed. That collection (which is still growing) consists of some 7,000 drawings, 30,000 prints, 200 paintings and at least 40,000 artists’ letters (!) And I think the current director Ger Luijten knows them all. Because Gijsbert van der Wal writes a review for the NRC about the exhibition that can be seen now, about the painter Georges Michel, we were shown around by Ger Luijten. It is really like how you dream a collection to house. Everything is right. Beautiful spaces, tasteful, good light, beautiful colors, an attractive, well-arranged bookstore, no café and an enthusiastic director who does not stop. He knows exactly that an etching that they have is the first state, that the second is in a private collector in Philadelphia and the third in the Bratislava museum, for example. To have a total overview and see all the connections.

 

 

De olieverfschetsen in het trappenhuis

 

Georges Michel (1763-1843 – ongeveer de tijd van William Turner), legde zich voornamelijk toe op landschappen en stevige wolkenluchten. Hij werd beïnvloed en geïnspireerd door de 17e eeuwse Nederlandse meesters als Van Ruisdael en Hobbema, en dateerde noch signeerde zijn schilderijen. Eén werk in de tentoonstelling onderscheidde zich van alle andere. Het was een volkomen moderne houtskool-tekening op grijs papier, met een woeste lucht en twee kleine figuren op de voorgrond. Je onderging de handeling van het maken, direct genoteerd, geen gepruts en niks gepoetst. Je was erbij.

 

Georges Michel (1763-1843 – about the time of William Turner), mainly focused on landscapes and strong cloudy skies. He was influenced and inspired by the 17th century Dutch masters such as Van Ruisdael and Hobbema, and neither dated nor signed his paintings. One work in the exhibition distinguished itself from everyone else. It was a completely modern charcoal drawing on gray paper, with a fierce air and two small figures in the foreground. You underwent the act of making, directly noted, no messing and nothing polished. You were there.

 

 

Georges Michel, Paysage, houtskool, New Haven, Yale University Art Gallery

 

En dan was er ook nog een tentoonstelling met geschilderde miniaturen uit eigen collectie. Allemaal kleinoden van enkele centimeters, mooi in zilver gevat of in leren foedralen, of in mini houten lijstjes. Om bij je te dragen, zoals we nu een foto van iemand kunnen laten zien.

And then there was also an exhibition with painted miniatures from their own collection. All small pieces of a few centimeters, nicely carved in silver or in leather cases, or in mini wooden frames. To carry with you, as we can now show a picture of someone.

 

Een van de aantrekkelijkste was een portretje dat Liotard in 1750 schilderde van Madame -Après nous le déluge– de Pompadour. Niet hoger dan vier, vijf centimeter, met een nauwelijks te begrijpen glimlach. Ah, die Liotard die ook al zo’n meester was in pastelkrijt.

 

One of the most attractive was a portrait that Liotard painted in 1750 from Madame -Après nous le déluge- de Pompadour. Not higher than four, five centimeters, with a barely understandable smile. Ah, that Liotard who was already such a master in pastel chalk.

 

 

Een pastelkrijt tekening van zijn vrouw Marie Fargues,
nu in bezit van het Rijksmuseum.

 

 

Het Cité:

Bij het oranje cirkeltje zit ik!