Not the end

Nissim de Camondo, 23 jaar.

Niet het einde

The Rothschilds of the Orient, zo werd de familie de Camondo genoemd. Hun bank werd de grootste in het Ottomaanse rijk en de familie opende hun eerste Europese vestiging in Parijs. Twee broers uit de volgende generatie,  kochten een dubbel perceel aan Parc Monceau en bouwden er huizen. Hun zoons, de neven Isaac en Moïse, bleven er wonen. Isaac verzamelde vooral impressionisten ( nu allemaal in d’Orsay), en Moïse liet het huis van zijn vader afbreken om er naar nieuw ontwerp een mansion te bouwen om zijn verzameling meubilair en schilderijen uit  de 18e eeuw onder te kunnen brengen. Zijn vrouw verkoos verder te leven met een Italiaanse graaf en Moïse bleef met zijn twee kinderen Nissim en Béatrice achter in het grote huis aan Parc Monceau. Alle hoop op voortzetting van het bedrijf, en uitbreiding van de collectie was gevestigd op zijn zoon, Nissim. Het werd oorlog,  Nissim werd opgeroepen, maakte deel uit van de French Air Force en werd in 1917 uit de lucht geschoten.

Moise overlijdt in 1935 en besloot zijn hele bezit na te laten aan de Franse staat, met het verzoek niets te veranderen aan de collectie en de inrichting. Dus nu stap je op een zonnige zondagmiddag in de met grote liefde bijeengebrachte verzameling in een weldadig huis. In alles het tegenovergestelde van le Corbusier en toch, ook hier zou je willen wonen. Dit keer vooral omdat ik de tijd nam en inzoomde op de details van al dat ongelooflijk houtsnijwerk, Japanse lakpanelen, intarsia in houtfineer, smeedijzer, koperbeslag, porselein, ivoren kastdeurknopjes, geweven wandbespanning, marmer en bladgoud. Een oven uit 1902 waaraan een kalf aan het spit gebraden kon worden met een elektrisch aangedreven roteersysteem, een eettafel voor 28 personen, servies voor honderd, comfortabele badkamers. Maar opvallend voelbaar, hangt het verdriet nog steeds in het huis. Moïse, voor wie de dood van zijn zoon in alles het einde betekende, trok zich terug en vervolmaakte zijn woning, maar zonder vreugde. En dat ervaar je daar, hoe prachtig ook.

Béatrice en haar kinderen werden -een oorlog verder- vermoord in Auschwitz, waarmee de familielijn definitief ophield te bestaan.

The Rothschilds of the Orient, the Camondo family was called. Their bank became the largest in the Ottoman Empire and the family opened their first European branch in Paris. Two brothers from the next generation, bought a double plot at Parc Monceau and built houses there. Their sons, the nephews Isaac and Moïse, continued to live there. Isaac mainly collected Impressionists (now all in d’Orsay), and Moïse had his father’s house demolished to build a new mansion in order to accommodate his collection of furniture and paintings from the 18th century. His wife chose to live with an Italian count and Moïse stayed with his two children Nissim and Béatrice in the big house at Parc Monceau. All hope for continuation of the company, and expansion of the collection was based on his son, Nissim. In the First World War, Nissim was part of the French Air Force and was shot from the air in 1917.

Moise died in 1935 and decided to leave his entire property to the French state, with the request not to change the collection and the interior. So now you step on a sunny Sunday afternoon in a luxurious home, in a collection of 18th century furniture and paintings. In everything the opposite of le Corbusier and yet, here too you would want to live. I took the time and zoomed in on the details of all that incredible wood carving, Japanese lacquer panels, intarsia in wood veneer, wrought iron, copper fittings, porcelain, ivory cupboard doorknobs, woven wall coverings, marble and gold leaf. An oven from 1902 in which a calf could be roasted on the spit with an electrically powered rotate system, a dining table for 28 people, dishes for one hundred, comfortable bathrooms. But still noticeable, the grief still hangs in the house. Moïse, for whom the death of his son meant the end in everything, withdrew and perfected his home, but without joy. And you experience that, no matter how beautiful.
Béatrice and her children were murdered in Auschwitz in the next war, with which the family line ceased to exist.