Clean

 

Schoonmaak

 

 

Drie jaar geleden werd in het noordoosten van de stad, in Parc de la Villette de Nieuwe Philharmonie geopend, drie jaar te laat en verdubbeld in kosten. Architect Jean Nouvel was niet aanwezig bij de opening, omdat het gebouw toen nog niet af was. Ik zat er voor tien euro (op de avond zelf worden niet verkochte plaatsen aangeboden) helemaal niet van te voren bedacht, – gewoon omdat ik er even naar binnenliep en een aardige jongen me wees op die mogelijkheid -, bij een fantastisch concert van het Freiburger Kammerorkester met het RIAS, een kamerkoor uit Berlijn en Matthias Goerne als solist in Elias van Mendelssohn. Dat Mendelssohn van Bach hield -hij zorgde voor de eerste uitvoering van de Matthäeus passion, 75 jaar na de dood van Bach- was goed te horen en ik heb nog nooit een koor zo als éen stem horen zingen, van het grootste volume tot de zachtste noten in het niets verdwijnend, in een doodstille zaal waar niemand hoestte en ademloos luisterde. Echt ongekend was het.

Three years ago in Parc de la Villette opened the New Philharmonie, three years late and doubled in costs. Architect Jean Nouvel was not present at the opening, because the building was not finished. I walked in and a nice guy pointed out the possibility – a fantastic concert by the Freiburger. Kammerorkester with the RIAS, a chamber choir from Berlin and Matthias Goerne as a soloist in Elias van Mendelssohn. That Mendelssohn loved Bach – he took care of the first performance of the Matthäus passion, 75 years after the death of Bach – was good to hear and I have never heard a choir sing as one, from the largest volume to the softest tones disappearing in silence, in a room where no one coughed and listened breathlessly. It was really unprecedented.

 

 

Ik gíng naar Parc de la Villette, het terrein van de voormalige slachthuizen, omdat daar alumni van de Beaux Arts die in de afgelopen vijf jaar afstudeerden, hun werk lieten zien.  In de enorme tentoonstellingsruimte, La Grande Halle, midden op het terrein. Een flink aantal goede schilders, veel installaties, films, sculpturen en dan ineens een groepje foto’s en een in een kleiplaat geëtste tekening van een Chinese jongen, Chenxin Tang. Ik snapte niet goed waarom ik er zo door geboeid was en bleef kijken. Ik weet inmiddels dat het de aandachtige, kleine handelingen zijn die me kunnen vervoeren. Maar hier begreep je niet goed wat ze aan het doen waren. Op de foto’s zag je een paar vrienden die op een natte dag naar het Forêt de Fontainebleau trokken, een bijzonder beschermd natuurgebied, en daar met water dat in de -in de rots gevormde- uithollingen was blijven staan, met kleine borsteltjes de basis van een grote zuil schoonmaken. Ze hadden daarvoor een oude pan meegenomen en een witte jerrycan. Job Koelewijn dacht ik, die het glaspaviljoen van de Rietveld door zijn moeder en tantes liet schoonmaken, purificatie dacht ik, maar waarom daar?

 

I went to Parc de la Villette, the site of the former slaughterhouses, because alumni of the Beaux Arts who graduated in the past five years, showed their work in the huge exhibition space, La Grande Halle, in the middle of the site. A good number of good painters, many installations, films, sculptures and then suddenly a group of photos and a drawing of a Chinese boy, Chenxin Tang etched in a clay plate. I did not understand why I was so intrigued by it and kept looking. I by now know that it is the attentive, small actions that can carry me away. But here I did not understand what they were doing. On the pictures you saw a couple of friends who went on a wet day to the Forêt de Fontainebleau, a protected natural area. There with water that had been left in the cavities formed in the rock, they cleaned with small brushes the basis of a clean large column. They had brought an old pan and a white jerrycan. Job Koelewijn, I thought, who let the glass pavilion of the Rietveld be cleaned by his mother and aunts, I thought purification, but why?

 

 

Job Koelewijn –

 

 

 

Thuis ben ik op internet gaan zoeken naar de oorsprong van die voet.
Zuil, Fontainebleau, colonne ingetikt en jawel: La Croix de Calvaire, het kruis op de Calvarieberg, Golgotha, de heuvel buiten Jeruzalem waar Christus gekruisigd werd. Overal in Europa zijn heuvels met die naam waar de katholieken in vastentijd op bedevaart gingen en het kruis -of soms een hele beeldengroep- bezochten, en zo ook in de bossen van Fontainebleau, op een plateau met uitzicht.
Dit kruis stamt uit 1697 en is sindsdien een bedevaart-bestemming. De jongens zijn de voet van het kruis aan het schoon borstelen. Waarom die jongens dit ondernamen blijft nog steeds de vraag, maar niet voor niets intrigeerde het me zo.

 

At home I started searching the internet for the origin of that foot.
Column, Fontainebleau, colonne I typed and yes: La Croix de Calvaire, the cross on the Calvary, Golgotha, the hill outside Jerusalem where Christ was crucified. Everywhere in Europe there are hills with that name where Catholics went on pilgrimage and visited the cross – or sometimes a whole sculpture group – and so ithey did in the forests of Fontainebleau, on a plateau with a view.
This cross dates from 1697 and has been a pilgrimage destination ever since. The boys are brushing the foot of the cross. Why these guys did this still remains the question.