A Building

Ik fietste over de Wilhelmstrasse en zag dit gebouw, een enorm gebouw, en zag meteen dat dat foute boel was. Het goeie van Berlijn is dat je dan van je fiets af kunt stappen om een flink bord te bestuderen dat aan het gebouw bevestigd is. Een bord dat nooit met graffiti is bespoten en keurig in twee talen de geschiedenis beschrijft van waar je voor staat.

In mei 1935 werd Hermann Göring benoemd tot Rijksminister voor de luchtvaart en werd belast met het opbouwen van de Luftwaffe. Een paar jaar eerder was -in het geheim- begonnen met de herbewapening van Duitsland, tegen het Verdrag van Versailles in. In 1936 gaf Göring opdracht tot het bouwen van een Reichsluftfahrtministerium met 3000 werk- en vergaderkamers. Het was het eerste gebouw in de stijl van de Nieuwe Zakelijkheid, dat tot dan toe door de National Socialisten als ‘undeutsch’ werd beschouwd. Nu drukte het ‘Die Disziplin der Volksgemeinschaft aus.‘

Zonder veel moeite kan het gebouw worden ingezet als decor voor de films die zich in de nazi tijd afspelen. Deze banieren werden aangebracht voor Mein Führer (2006), de komédie over Adolf Hitler van Dany Levi, die volgens recensenten alleen kwalijk te nemen is dat er niet éen geslaagde grap in voor komt. Ik heb ‘m niet gezien.

I cycled on the Wilhelmstrasse and saw immediately that this building, a huge building, was bad. And the good thing about Berlin is that you can then get off your bike to study a large sign attached to the building. A sign that has never been sprayed with graffiti and neatly describes the history of what you stand for in two languages.

In May 1935, Hermann Göring was appointed Reichs Minister for Aviation and was charged with installing the Luftwaffe. A few years earlier the rearmament of Germany had begun in secret, against the Treaty of Versailles.
In 1936 he ordered the construction of a Reichsluftfahrtministerium with 3000 office spaces and meeting rooms. It was the first New Objectivity-style building to be considered ‘undeutsch‘ by the National Socialists until then. Now it expressed ‘Die Disziplin der Volksgemeinschaft.’

Without much effort, the building can be used as a setting for films set in the Nazi era. The banners had been put up for the 2006 film Mein Führer, the comedy about Aldof Hitler by Dany Levi, who, according to critics, can only be blamed for not having one successful joke in it. I haven’t seen it.

Maar het interessantste deel van het gebouw, bevindt zich om de hoek.

But the most interesting part of the building is around the corner.

Je moet onwillekeurig aan Armando’s vraag denken of een landschap schuldig kan zijn.
Dit gebouw ging naadloos over van het ene in het andere regime.
Na de oorlog werden de nazi-emblemen (de adelaar, de swastika’s) verwijderd en werd het gebouw ingericht als het tijdelijk Soviet ministerie van Defensie.
Dan is op 7 oktober 1949 de DDR een feit, officieel opgericht in de feestzaal waar Göring eerder zijn vernietigende ministeriële oorlogsbesluiten vierde en het gebouw heet voortaan ‘Das Haus der Ministerien’. Het 25 meter lange stenen ‘Soldatenrelief’ dat daar door een leerling van Arno Breker in 1940 aangebracht -de kunstenaar is later ook nog een tijd kampcommandant in concentratiekamp Ravensbrück- wordt verwijderd.
Dat relief maakt in 1952 plaats voor keramisch tableau (Meissen’s Heimatporzellan) van precies dezelfde afmeting. Daarop is de jonge staat als een familie idylle afgebeeld, geschilderd door Max Linger.

You can’t help but think about Armando’s question of whether a landscape could be to blame.
This building transitioned seamlessly from one regime to the other. After the war, the Nazi emblems (the eagle, the swastikas) were removed and the building was converted into the temporary Soviet Ministry of Defense.
Then, on October 7, 1949, the GDR was officially established in the banquet hall where Goering previously celebrated his devastating ministerial war-decisions, and the building is now called ‘Das Haus der Ministerien’. The 25-meter-long stone ‘Soldiersrelief’ that was placed there by a student of Arno Breker in 1940 – the artist was later also a camp commander in Ravensbrück concentration camp – was removed. In 1952, that relief made way for a ceramic tableau (Meissen’s porcelain) of exactly the same size, on which the young state is depicted as a family idyll, painted by Max Linger.

Het was een belangrijke opdracht; dit werk moest de ideologische smet van de nazi tijd die op het gebouw rustte, zien weg te nemen en het een nieuwe betekenis geven. De ideologie van de nieuwe machthebbers ondersteunen. Overigens was Linger zelf ontevreden over het werk dat in de ontwerpfase eindeloos gecorrigeerd werd, tot het in de ogen van de opdrachtgevers aan alle cliché’s van de niets-dan-geluk-en-voorspoed brengende heilstaat voldeed.

Na de Wende heeft het gebouw opnieuw een overheids bestemming gekregen: het ministerie van Financiën zit er nu in, maar het tegeltableau uit de DDR tijd mag blijven. Dat is onlangs opgeknapt en ziet er weer net zo uit als in 1952.

It was an important assignment; this work was to remove the ideological stain of the Nazi era that rested on the building and give it a new meaning. Support the ideology of the new rulers.
Linger himself was dissatisfied with the work that was endlessly corrected during the design phase, until, in the eyes of the clients, it fulfilled all the clichés of the nothing-but-happiness-and-prosperity-bringing salvation state.

After the Fall of the wall, the building was once again given a governmental purpose: the Ministry of Finance is in it, but the tile tableau from the GDR period can remain. It was recently refurbished and looks just as it did in 1952.