Zoo

De dierentuin is open!
Tot mijn verrassing kon ik er gewoon naar binnen, met enkele tientallen andere mensen. Alle dierenverblijven en het aquarium waren echter gesloten en volgens de jongen aan de kassa hing het maar net van het humeur van de dieren af of ik er een zou zien, want de meesten hielden niet van de kou. Ik herinnerde me een opdracht die ik ooit gaf aan de studenten op de Rietveld Academie.
Ga naar de dierentuin zonder een dier te tekenen, richt je op de kunstmatige habitat die het is en de vormgeving daarvan. Zo liep ik er nu ook rond en dat was echt interessant, de dierentuin door die bril. Want hoe leuk ook, het blijft een wrede gedachte dieren uit hun omgeving weg te halen en in architectonische ‘follies’ te herbergen, tot ons vermaak.

The zoo is open!
To my surprise, I could just go in with a few dozen other people. All animal enclosures and the aquarium were closed, however, and according to the boy at the box office, whether or not I would see one depended on the mood of the animals, because most of them didn’t like the cold.
I remembered an assignment I once gave to the students at the Gerrit Rietveld Academy. Go to the zoo without drawing an animal, focus on the artificial man-made habitat and its design.
That’s how I walked around now and that was really interesting, the zoo in that perspective.
Because no matter how nice, it remains a cruel idea to remove animals from their environment and to accommodate them in architectural ‘follies’, to our amusement.

Maar ik moet bekennen in tijden niet zo betoverd te zijn geweest als ik nu was door de twee giraffen in hun exotische behuizing uit 1887. Wat een gratie, hoog boven alles verheven, als in een slow motion film liepen ze hun beperkte rondjes. Heel teder drukten ze af en toe hun hoofden tegen elkaar. Ik weet niet of deze giraffen herinneringen hebben aan de savanne, op zoek naar hoge bomen waarin verse blaadjes te vinden waren. Misschien zijn ze hier geboren.
Ik was er helemaal alleen met hen en ik wil terug. Op mijn instagram account erik.mattijssen zie je een filmpje en snap je wel dat ik er niet weg kon komen.

But I must confess that in times past I have not been as enchanted and mesmerized as I was now by the two giraffes in their exotic palace from 1887. What grace, high above all else, as in a slow-motion film they walked their limited circles. Every now and then they pressed their heads together very tenderly. I don’t know if these giraffes have memories of the savannah, looking for tall trees in which to find fresh leaves. Maybe they were born here.
I was all alone with them and I want to go back. On my Instagram account erik.mattijssen you see a video and you understand that I could not get away.



Dan toch nog even de oorlog.

But then again, the war.

De leiding van de dierentuin schroomde niet hun directeur in (voor-) oorlogsjaren en lid van de SS en NSDAP Lutz Heck op te nemen in de eregalerij van directeuren. Zijn buste staat er sinds 1984. Petities om hem daaruit te verwijderen mochten niet baten. In 2015 (dertig jaar later!) is dit tekstbord er bij geplaatst. Die teksten zijn hier doorgaans heel droog en feitelijk van toon en dat werkt goed.
Elders is op het Antilopenhuis (in 2011!) een bord geschroefd waar wordt stilgestaan bij de grote groep Joodse aandeelhouders (een derde van het totaal). Het waren belangrijke families die ervoor zorgden dat de culturele en wetenschappelijke positie van de Zoo ondersteund werd.
Zij werden gedwongen hun aandelen in te leveren en zijn vrijwel allemaal afgevoerd en vermoord. Dat alles onder leiding van directeur Lutz Heck.
Met het voorstel om een schadeloosstelling van een miljoen dollar te doneren aan een dierentuin in Jeruzalem, werd niet ingestemd.

The management of the zoo did not hesitate to include their director in (pre-) war years and member of the SS and NSDAP Lutz Heck in the line of honor of directors. His bust has been there since 1984. Petitions to remove him from there were to no avail. This text board was added in 2015 (thirty years later!). Those lyrics are here usually very dry and factual in tone and that works well.
Elsewhere, a sign has been screwed on the Antilope-house (in 2011!) That pays attention to the large group of Jewish shareholders (one-third of the total). They were important families who ensured that the zoo’s cultural and scientific position was supported.
They were forced to surrender their shares and almost all were taken away and murdered. All this under the leadership of director Lutz Heck.
The proposal to donate $ 1 million in compensation to a Jerusalem zoo, was rejected.