Mask

Een makaak-aap, van wie de genen het meest op die van de mens lijken, speelt de hoofdrol in een film van 20 minuten van Pierre Huyghe uit 2014; Untitled (Human Mask). Sterk onderbelichte scenes, waarin je kijkt naar wat aanvankelijk een meisje lijkt, met een schooluniform en een masker. De aap heeft lang haar en een Noh-theater masker voor haar gezicht.  Het meisje/de aap dwaalt rusteloos door de ruimtes, een vieze keuken, een verlaten, vervuild Japans restaurant, ongeduldig wachtend op klanten die niet komen. Het meest onheilspellend en vertederend is wanneer de aap een beetje aan haar lange zwarte haar plukt, of wat trommelt met haar vingers op het tafelblad. Er is geen plot. Dan zijn er ineens beelden van een lange straat waarvan alle huizen in puin liggen; het is wat overbleef na de nucleaire catastrofe in het Fukushima gebied. Het is allemaal gebaseerd op twee echte makaken die als ober in dienst zijn in een restaurant ten noorden van Tokyo. Een van de twee heeft Huyghe de hoofdrol laten spelen in deze film. Apocalyptisch, doodeng en ontroerend tegelijk.

Het was net op tijd, want opnieuw vond ik het moeilijk genieten van moderne kunst, in de prestigieuze Fondation Vuitton, waarvoor Frank (Bilbao) Gehry het gebouw ontwierp. Een fantastische bijna auto-loze tocht (je kunt langs de Seine een heel eind auto-vrij fietsen) naar het Bois de Boulogne, aan het eind van de middag. Het slagschip dat je van verre ziet liggen, zit onnodig gecompliceerd in elkaar, -groot machtsvertoon-, heeft veel overbodige non-ruimte en te grote museumzalen waar te weinig hing en stond. Een tentoonstelling uit eigen collectie, waar met moeite thema’s gevonden waren om er wat cohesie in te brengen. Grote namen maar teveel loze werken. Wat is het toch gek, dat je op een gebouw verliefd kunt worden (Villa Savoye) of totaal onaangedaan, zelfs geïrriteerd, zo snel mogelijk het bos weer in wilt.

En in de zalen met werk van Murakami werd op de vloer een plek aangewezen waar je je selfie maken kunt, en ik geloof dat het niet eens ironisch bedoeld was:

A macaque monkey, whose genes most closely resemble humans, plays the lead role in a 20-minute film by Pierre Huyghe from 2014; Untitled (Human Mask). Highly underexposed scenes, in which you look at what initially seems a girl, with a school uniform and a mask. The monkey has long hair and a Noh-theater mask for her face. The girl / monkey wanders restlessly through the rooms, a dirty kitchen, an abandoned, polluted Japanese restaurant, impatiently waiting for customers who are not coming. The most ominous and endearing thing is when the monkey picks a bit of her long black hair, or drums with her fingers on the tabletop. There is no plot. Then there are suddenly images of a long street with all the houses in ruins; it is what remained after the nuclear catastrophe in the Fukushima area. It is all based on two real macaques who serve as a waiter in a restaurant north of Tokyo. One of the two Huyghe hired to play the leading role in this film. Apocalyptic, scary and moving at the same time.

It was just in time, because again I found it difficult to enjoy modern art, in the prestigious Fondation Vuitton, for which Frank (Bilbao) Gehry designed the building. A fantastic almost car-free trip (you can cycle a long way along the Seine without cars) to the Bois de Boulogne, at the end of the afternoon. The battleship that you see from afar, is unnecessarily complicated, -such a power show-, has a lot of superfluous non-space and too large museum rooms where there was too little hanging and standing. An exhibition from their own collection, where themes were found with difficulty to bring in some cohesion. Big names but empty works. How strange it is, that you can fall in love with a building (Villa Savoye) or totally unaffected, even annoyed, as soon as possible back in the forest again.