Rodin

Eerst dacht ik nog wat gek, dat ze hier zo’n schragen-tafel neerzetten, die helemaal niet bij de stoelen past, en een grapje van de conservator dacht ik, zo’n stenen koeienkop op tafel. Maar het was de zorgvuldige reconstructie van de eettafel zoals Rodin die bedoeld had. Ook die kop ontwaar je, naast de suikerpot, op de zwart-wit foto.

There he is, Rodin, at lunch that his housekeeper just serves for him and the guest who took the photo. In his simple dining room in the house in Meudon, each a bottle of wine. One hundred and twenty years ago. And in the same dining room we were there yesterday, I thought it was strange that they were setting up such a trestle table, which does not fit the chairs at all, and a joke from the curator, I thought, such a stone cow’s head on the table.
But it was the careful reconstruction of the dining table as Rodin intended. You can also see that head on the black-and-white photograph.

Het was het tweede atelier/woonhuis van Rodin, in Meudon, een voorstadje van Parijs waar ook Theo van Doesburg en zijn vrouw eind jaren ’20 neerstreken. Rodin werkte er tot aan zijn dood in 1917 en Rainer Maria Rilke was er zijn particulier secretaris!
Dat atelier, nu een fijne tentoonstellingsruimte met vooral veel gipsen voorstudies (Balzac, Victor Hugo) is een reconstructie van een ander paviljoen. Ten tijde van de Wereldtentoonstelling van 1900 initieerde hij zelf een groot retrospectief in een speciaal door hem ontworpen paviljoen, Pavillon de l’Alma.  Daar werden veel (spraakmakende) gipsen beelden getoond die niet eerder in brons waren afgegoten, waarmee zijn wereldfaam gevestigd werd. De tijdelijke ruimte was demontabel en verhuisde na sluiting van de tentoonstelling meteen naar Meudon, waar het tegelijk tentoonstellingsruimte en atelier werd. In 1930 werd het origineel afgebroken en steviger herbouwd.

It was the second studio / residence of Rodin, in Meudon, a suburb of Paris where Theo van Doesburg and his wife settled in the late 1920s. Rodin worked there until his death in 1917 and Rainer Maria Rilke was his private secretary!
That studio, now a fine exhibition space with a lot of plaster preparatory studies (Balzac, Victor Hugo) is a reconstruction of another pavilion.
At the time of the World Exhibition of 1900, he himself initiated a large retrospective in a specially designed pavilion, Pavillon de l’Alma. There, many  plaster sculptures were shown that had not previously been cast in bronze, thus establishing his world fame. The temporary space was dismountable and after closing the exhibition moved immediately to Meudon, where it became exhibition space and atelier. In 1930 the original was demolished and rebuilt more firmly.