De keizer met zijn leermeester
Gemiddeld één bezoeker per uur, zo staat het genoteerd. De Meiji Memorial Picture Gallery is niet meer zo populair en dat is geheel ten onrechte. Ik keek uit mijn hotelraam op het forse, nogal ongenadige, raamloze bouwwerk, verscholen tussen de stadions. Het blijkt het beeldverhaal-mausoleum over het leven van een van de invloedrijkste keizers van Japan, en geliefd bij het volk; Keizer Meiji (1852-1912) en zijn vrouw Keizerin Shoken. Ik bezocht het museum op de laatste middag van mijn verblijf in Tokyo en was inderdaad de enige bezoeker.
Het zou een stalinistisch metro station in Moskou kunnen zijn, deze granieten galerie gebouwd in 1926. Er is een hoge hal met koepel en twee vleugels waarin 80 schilderijen hangen van precies dezelfde afmeting (2,7 x 3 meter), veertig aan elke zijde. Het eigenaardige is, dat de ene helft geschilderd is in de Japanse stijl (Nihunga), de andere -de tweede helft van zijn leven- in Westerse (Yoga) en elk schilderij is gemaakt door een andere kunstenaar.
Alle belangrijke momenten uit het leven van de keizer; zijn geboorte, de scholing, de grondwet, de installatie van het parlement en de hele transformatie van een in zichzelf gekeerd land tot een op het Westen gerichte industrialiserende natie. Vandaar die stilistische tweedeling in monumentale snapshots.
Voor mij ter afsluiting ook interessant, want mijn voorkeur ging natuurlijk meteen uit naar de prachtige in Japanse stijl geschilderde scenes. Met meteen de belangrijke vraag wat we willen als westerse docenten op een Aziatische kunstacademie.
De constitutionele vergadering naar westers model in 1888 , geschilderd in westerse stijl.
De keizerin en haar hofdames bezoeken een rijst plantage in 1875, geschilderd in Japanse stijl.
De aankomst van een Amerikaanse handelsdelegatie.
De keizer op 12 jarige leeftijd, klaargemaakt voor zijn eerste publieke optreden.
De jaarlijkse Dichtwedstrijd op Nieuwjaarsdag 1890, waar ‘the poet of the year’ verkozen werd.
An average of one visitor per hour, I was told. The Meiji Memorial Picture Gallery is no longer so popular and that is a mistake. I looked out of my hotel window at the hefty, rather unmerciful, windowless structure, hidden between the stadiums. It turns out the cartoon mausoleum about the life of one of the most influential emperors of Japan, and loved by the people; Emperor Meiji (1852-1912) and his wife Empress Shoken. I visited the museum on the last afternoon of my stay in Tokyo and was indeed the only visitor.
It could be a Stalinist metro station in Moscow, this granite gallery built in 1926. There is a high hall with a dome and two wings with 80 paintings of exactly the same size (2.7 x 3 meters), forty on each side. The peculiar thing is that one half is painted in the Japanese style (Nihunga), the other – the second half of his life – in Western (Yoga) and each painting is made by another artist.
All important moments from the life of the emperor; his birth, schooling, the constitution, the installation of parliament and the whole transformation of a self-turned country into a West-facing industrializing nation. Hence that stylistic dichotomy in monumental snapshots.
For me, it is also interesting, because my preference went immediately to the beautiful scenes painted in Japanese style. With the important question raised what we want as Western teachers at an Asian art academy.
But the bonus of my visit was in a less important, adjacent space; another horse, Kinkazan, set up by the Emperor after 16 years of loyal service.
Maar de bonus van mijn bezoek bevond zich in een minder belangrijke, aanpalende ruimte; opnieuw een paard, Kinkazan, opgezet door de keizer na 16 jaar trouwe dienst.
Erik Mattijssen in Paris (2018) and Berlin (2021) 