Pride

Gay Pride Amsterdam is een NS-dagtrip geworden waar ik met een grote boog omheen fiets. Hier in Parijs zag ik waarvoor die bedoeld is en hoe het ooit begon. Een uitbundige mars door een groot stuk van de stad, waarvoor de boulevards verkeersvrij waren gemaakt en flink werden bewaakt. Geen officiële instanties, geen ijdele provocaties met veel bloot, maar een lange optocht van vrolijke, militante, boze, mooie, extravagante, bezorgde, gewone, swingende mensen die vieren en laten zien dat we er zijn en signaleren dat dat nog steeds geen vanzelfsprekendheid is.

Gay Pride Amsterdam has become a Railway-day-trip which I try to avoid. Here in Paris I saw what it was meant for and how it started. An exuberant march through a large part of the city, for which the boulevards were traffic-free and well guarded. No officials, no vain provocations, but a long procession of cheerful, militant, angry, beautiful, extravagant, worried, ordinary, swinging people who celebrate and show that we are there and signal that this is still not a matter of course .

Te midden van al die uitbundigheid stroomden de grootste golven van opwinding uit de cafés langs de route, van terrassen en uit openstaande ramen; Frankrijk speelde tegelijkertijd voetbal tegen Argentinië en won met 4-3.
Deze dameskapsalon ontplofte zo ongeveer toen het vierde doelpunt gescoord werd, luidkeels Mbappé Mbappé scanderend.

In the midst of all that exuberance the greatest waves of excitement flowed from the cafes along the route, from terraces and out of open windows; France played football against Argentina at the same time and won 4-3.
This ladies’ hairsalon exploded just about when the fourth goal was scored.