Franz West

Een Oostenrijkse kunstenaar met gevoel voor humor, daar zijn er niet zoveel van. 
Bij een tentoonstelling van Franz West denk je vaak; dat ie dat dúrft en er mee wegkomt. Van de pot gerukt en tóch goed. Opnieuw een kunstenaar die zich vrijheden permitteert waarop je alleen maar jaloers kunt zijn. In het Centre Pompidou is er tot 10 december nog een aanstekelijk overzicht te zien van zijn werk. In het voorjaar verhuist de tentoonstelling naar Tate Modern. 
Er is veel te zien, veel om bij te gniffelen, maar het meest genoot ik toch van zijn sculpturen die schijnbaar moeiteloos uitvergroot dezelfde kwaliteit weten te behouden als de kleine schaal-modellen. Voor kleine sculpturen geldt altijd het ‘sokkelprobleem’, hoe plaats je het beeld? Conservator Hans Janssen bedacht ooit om de kleine beelden van Emo Verkerk in het Gemeentemuseum den Haag op meubilair te plaatsen dat toch in de opslag stond. Glanzend gepoetste jaren ’20 houten bureau’s en stoelen waarop de geknutselde vogels stonden te pronken. Franz West loste het zo op:

Verklaarde zelfs de sokkel tot beeld door het gewoon om te draaien.

An Austrian artist with a sense of humor, there are rare!
You often think at an exhibition of Franz West; that he dares that and gets away with it. Bonkers but good. Once again an artist who allows himself freedom where you can only be jealous. In the Centre Pompidou, there is a contagious overview of his work until December 10. In the spring the exhibition moves to Tate Modern.
There is a lot to see, a lot to chuckle up, but I enjoyed most of all his sculptures that seemingly effortlessly enlarged maintain the same quality as the small scale models. The ‘pedestal problem’ always applies to small sculptures, how do you position the image? Conservator Hans Janssen ever thought of placing the small statues of Emo Verkerk in the Gemeentemuseum The Hague on furniture that was still in storage. Brightly polished 1920’s wooden desks and chairs on which the tinkered birds stood to show off. Franz West solved it in a different way (photo above)

In Rotterdam liggen langs het water -als je naar het Boijmans loopt -de gekleurde ‘stokbroden’ waarop mensen af en toe zitten om hun broodje op te eten. Dingen van niks zijn het, beetje onhandig in elkaar gelast, raar van kleur en toch prachtig.

In Rotterdam along the water – if you walk to the Boijmans Museum – the colored baguettes’ people occasionally sit down to eat their sandwiches. Blunt shapes, little awkwardly welded together, weird in color and still beautiful.

West was al ‘interactive’ voor het woord in de kunst was uitgevonden. Zijn ‘Passstücke’ (‘adaptives’) van gips en staaldraad zijn gemaakt om opgepakt te worden, te dragen, mee te spelen en leidden al decennia lang tot vrolijke performances.

West was already ‘interactive’ before the word in art was invented. His ‘Passstücke’ (‘adaptives’) of plaster and steel wire were made to be picked up, carried, to play with and have led to cheerful performances for decades.