Heroes

Toen we nog op de Rietveld zaten, Carolien Scholtes en ik, hadden we twee helden:
Cy Twombly en Per Kirkeby, mooie namen. Later kwamen daar voor mij Matisse en Hockney bij. Maar dat triomfantelijke, zorgeloze schilderen – zo leek het althans bij Kirkeby -, met die royale gebaren die niet loos waren, zo wilden wij het ook. Net zoveel kleuren groen als er in Ierland zijn, en de diepste okers, donkerbruinpaars en vuile grijzen zonder dat het zompig wordt. Vandaag zag ik ze weer, al voor de derde keer.

Want kom er eens om; zijn doeken van drie bij zeven meter hangen hier gewoon in de galerie. Als in museumzalen zo groot. Niet een paar, maar een stuk of vijftien. Werken van 1999 tot de laatste uit 2012. En dan zijn er de bronzen torso’s, de sculpturen uit 1983 (toen we in de ban van hem raakten). Als stille getuigen, als donkere monniken staan ze daar, en kijken (zo voelt het echt) naar de enorme doeken, of liever je kijkt mét hen naast je, in hun aanwezigheid, naar de schilderijen. Die beelden zagen we voor het eerst in ons derde studiejaar, in het Van Abbe-museum. Allemaal stoer en echt en eeuwenoud. Kirkeby heeft geologie gestudeerd voor hij kunstenaar werd, en dat snap je wel als je naar zijn werk kijkt. Hij zegt niks te weten van abstractie, hij kijkt naar zijn tuin en schildert en dat geloof ik. Niet voor niets heeft hij een grote verzameling brieven van Matisse in zijn bezit, en van Samuel Beckett. En is hij een liefhebber van de landschappen van Kurt Schwitters (die Carolien Scholtes weer inspireerden in haar huidige werk).

HEROES

When we were still studying at the Gerrit Rietveld Academy, Carolien Scholtes and I, we had two heroes:
Cy Twombly and Per Kirkeby. Matisse and Hockney joined me later on. But that triumphant, carefree painting – that’s how it looked at Kirkeby – with those generous gestures that were not empty, that’s the way we wanted it. Just as many colors of green as there are in Ireland, and the deepest ochres, dark brown-purple and dirty grays without making it soggy. Today I saw them again, already for the third time.

His canvases of three by seven meters are just hanging in the gallery here with rooms as big as in museums. Not a few, but a dozen or so. Works from 1999 to the last one from 2012. And then there are the bronze torsos, the sculptures from 1983 (when we were captivated by him). As silent witnesses, as dark monks they stand there, and look (as it really does) at the enormous canvases, or rather you look with them, in their presence, at the paintings. We saw these images for the first time in our third academic year, in the Van Abbe museum in Eindhoven. All tough and real and age-old. Kirkeby studied geology before he became an artist, and you understand that when you look at his work. He says not to be interested in abstraction, he looks at his garden and paints and I believe that. It is not for nothing that he owns a large collection of letters from Matisse, and from Samuel Beckett. He is also a fan of the landscapes of Kurt Schwitters (who once again inspired Carolien Scholtes in her current work).

http://www.carolienscholtes.nl
http://www.alminerech.com