Second Life

Het is elke morgen een verrassing wat er in de hal zal staan, op de mooie tegelvoer.
Lege jampotten, een doos lego, een schemerlamp, een koffertje met cd’s, een kamerplant of, zoals gisteren, twee keurig gepoetste damesschoenen.
Er staat niet eens meer een bordje bij dat je het mee mag nemen, als het je maat is;
dat spreekt voor zich en dat weet iedereen. Ik zie het heel vaak, hier in Berlijn, op de brede vensterbanken, in trapportalen, in de hoek bij een voordeur, zo’n groepje meeneemdingen, zoals wij dat alleen van boeken kennen.
Heel sympathiek is het. En de omloopsnelheid is groot.
Ze zijn al verdwenen als ik terugkom van boodschappen doen.

Every morning it is a surprise what will be on the beautiful tiled floor in the hall.
Empty jam jars, a box of Lego, a table lamp, a suitcase with CDs, a houseplant or, like yesterday, two neatly polished ladies’ shoes.
There is not even a sign that you can take it with you, if it is your size.
That goes without saying and everyone knows it.
I see it very often, here in Berlin, on the wide windowsills, in the staircase, in the corner by a front door.
It is very sympathetic. And the turnover rate is high.
They were gone when I came back from shopping.