L’ École des Beaux Arts

 

De academie

Een kopie van de slapende faun recht tegenover de deur van het kantoor van directeur
Jean Marc Bustamante.

 

L’École nationale supérieure des beaux-arts de Paris zoals de kunstacademie voluit heet, is opgericht in 1817. Tweehonderd jaar geschiedenis, in de voetsporen van oud studenten als Monet, Ingres, Bonnard, Braque en Paco Rabanne (!) is flink wat gewicht op de schouders van wie er studeert. Hoewel de opzet in de afgelopen twee eeuwen nauwelijks is veranderd, is er de laatste jaren wat beweging gekomen in het massieve bolwerk. Het is niet alleen een academie, het fungeert ook als museum, met een –op het Louvre na- grootste collectie tekeningen en gravures. Op de brochures en de site staat nu een verkorte versie van de lange naam: ‘Beaux Arts de Paris’. Hoewel de voertaal frans is, worden er meer studenten uit andere landen toegelaten en wordt er actiever gezocht naar contact met academies in de wereld. Er zijn veertig verschillende studio’s gekoppeld aan een professor, die er -als het goed is- twee dagen per week is. Er is een bachelor van drie en een master van twee jaar. In elke studio werken zo’n twintig studenten, van het eerste tot en met het vijfde jaar, allemaal samen in dezelfde (krappe) ruimte.

 

L’École national supérieure des beaux-arts de Paris as the art academy is called, was founded in 1817. Two hundred years of history, in the footsteps of former students like Monet, Ingres, Bonnard, Braque and Paco Rabanne (!) is quite a bit of weight on the shoulders of who is studying. Although the design has hardly changed in the past two centuries, there has been some movement  in recent years. It is not only an academy, it also functions as a museum, with a largest collection of drawings and engravings next to the Louvre. On the brochures and the site there is now a shortened version of the long name: ‘Beaux Arts de Paris’. Although the language of instruction is French, more students from other countries are admitted and more active contact with academies in the world is sought. There are forty different studios linked to a professor, who – if it is good – is there two days a week. There is a bachelor’s degree of three and a master’s degree of two years. In every studio work about twenty students, from the first to the fifth year, all together in the same (tight) space.

 

 

 

Er melden zich jaarlijks 3000 kandidaten, waarvan er zo’n 120 worden aangenomen (verdeeld over de bachelors en de masters). Het onderwijsprogramma loopt van 1 oktober tot half april, want de hele maand mei staat in het teken van de toelatingen.

Ik werd rondgeleid door Gwendoline Allain, die sinds twee jaar de post ‘Relations Internationales’ bekleedt. Een erg leuke vrouw die openhartig vertelde over de mooie en zware kanten van zo’n prestigieus instituut. Ze luisterde en schreef gretig bij wat ik vertelde over het aanname-beleid van de Rietveld, over de korte contracten (zij werken nog met aanstellingen voor het leven), over de opzet van het basisjaar, de vorm van de examens en over onze verschuiving in populatie. Wat een interessant verschil maakt, is dat hier in Parijs de studenten in het eerste jaar nogal aan hun lot worden overgelaten, terwijl er veel meer aandacht en tijd in de hogere jaars zit. Het gedegen opdrachten-programma zoals wij dat in het basisjaar ontwikkeld hebben klonk haar als muziek in de oren. Ik ga er nog een keer over vertellen aan de (nieuwe) onderwijsdirecteur.

Every year 3000 candidates apply, of whom about 120 are accepted (divided between the bachelors and the masters). The curriculum runs from 1 October to mid-April, because the whole month of May is reserved for the admissions.

I was shown around by Gwendoline Allain, who has held the post ‘Relations Internationales’ for two years. A very nice woman who frankly told about the beautiful and tough sides of such a prestigious institute. She listened and wrote eagerly to what I told about the Rietveld’s application policy, about the short contracts (they still work with appointments for life), about the design of the basicyear, the form of the exams and about our shift in population. What makes an interesting difference is that here in Paris the students are left to their fate in the first year, while there is much more attention and time in the higher years. The solid assignment program as we developed it in the basic year sounded like music to her ears. I will once again talk about this to the (new) director of education.

 

 

Het is het onderwijssysteem zoals Duitsland en Amerika dat ook kennen; studenten hebben vooral te maken met één (beroemde) kunstenaar. Natuurlijk zijn er wat gasten en is er een zij-aanbod van (theorie- en teken)lessen en technieken, maar je verhoudt je vijf jaar lang tot éen opvatting, één optiek. Ik vind dat als onderwijsvorm griezelig. Zoeken in het ingewikkelde aanbod van tegenstrijdige meningen, is volgens mij de voorwaarde je eigen weg te vinden.

It is the educational system such as Germany and America know; students are mainly dealing with one (famous) artist. Of course there are some guests and there is a side offer of (theory and drawing) lessons and techniques, but you relate for five years to one view, one optic. I find that creepy as an educational form. Searching in the complicated range of contradictory opinions is, in my opinion, the crucial condition to find your own way.

 

 

 

Toch, het had ook iets aantrekkelijks, iets romantisch, dat geploeter in de mooie, hoge ruimtes, geur van olieverf, een tekeningencollectie waar je de originele Ingres en Michelangelo in je handen kunt nemen. En dan je werk bespreken met Tadashi Kawamata, Michel Francois of Ann Veronica Janssens, tja.

Tot vorig jaar werd in de eindexamenexpositie alleen het beste werk van een door externe adviseurs geselecteerde groep studenten opgenomen, maar nu Bustamante directeur is, mogen álle examenkandidaten laten zien wat ze gemaakt hebben. En daarvoor gaan ze voor het eerst het hele gebouw ontruimen, hé!

En daar ga ik in juni kijken.

Still, it also had something attractive, something romantic, the beautiful, high spaces, smell of oil paint, a drawing collection where you can take the original Ingres and Michelangelo in your hands. And then discuss your work with Tadashi Kawamata, Michel Francois or Ann Veronica Janssens, yes.

Until last year, only the best work of a group of students selected by external advisers was included in the final exam, but now Bustamante is the director, all exam candidates can show what they have made. And for that they are going to clear the entire building for the first time, huh!

And that’s what I’m going to look at in June.

de tekeningencollectie

 

de tentoonstellingsruimte