Summertime

Berlijn is de stad van muurschilderingen, van old-school-graffiti tot street-art in enorme opdracht-projecten waarmee blinde muren van voorstellingen zijn voorzien. Ik houd er doorgaans niet van. Teveel schilderingen met er-dik-bovenop-liggende boodschappen. En altijd figuratief en uitvergroot, waar het probleem vooral zit; alsof een dertig meter hoge muur zich straffeloos als een canvas schildersdoek laat behandelen.
Maar als de verhoudingen kloppen en het onderwerp aansluit bij de plek en het een goeie schilder is dan kan het echt een verrassing zijn. Ik kende de hal van het huis van Max Diel, die ooit op de Rietveld studeerde, maar alweer 25 jaar aan de Schönleinstrasse in Kreuzberg woont. Hij heeft een aantal jaren geleden aan de huisbaas gevraagd of hij schilderingen aan mocht brengen op de wanden van de hal, die daarom vroegen. En nu vermoeden mensen die langskomen dat het originele voorstellingen zijn die bij de bouw van het huis aan het einde van de 19e eeuw geschilderd werden. Dat is niet zo gek, dat ze dat denken. Zoals Manet het onbezorgde leven kon schilderen, terloops bijna, een ontmoeting in het park, de zon sijpelend over de gezichten, onbekommerd als zomermiddagen kunnen zijn. Zo schilderde Max scènes uit zonovergoten Berlijn, in het park aan het water, met spiegelingen en zwanen en mensen die het er naar hun zin hebben. Met zijn kenmerkende aandacht voor schaduwen, slagschaduwen soms, die de kracht van de zon tonen. Taferelen zijn het waarnaar we mateloos kunnen verlangen.

Wie meer werk van Max wil zien: http://www.maxdiel.de/web/de

Berlin is the city of murals, from old-school graffiti to street art in huge commissioned projects that provide blank walls with images. I usually don’t like it. Too many paintings with superimposed messages. And always figurative and magnified, where the problem is mainly; as if a thirty-meter high wall could be treated as a canvas with impunity.
But if the proportions are correct and the subject matches the place and it is a good painter, then it can really be a surprise. I knew the hall of the house of Max Diel, who once studied at the Rietveld, but has lived on the Schönleinstrasse in Kreuzberg for 25 years. A few years ago he asked the landlord if he could apply paintings to the walls of the hall, who so requested. And now people who pass by suspect that these are original pictures painted during the construction of the house at the end of the 19th century. That is not surprising that they think so. Just as Manet could paint the carefree life, almost casually, a meeting in the park, the sun seeping over faces, carefree as summer afternoons can be. Max painted scenes from sun-drenched Berlin, in the park by the water, with reflections and swans and people having a good time there. With his signature attention to shadows, sometimes drop shadows, showing the power of the sun.
Scenes that we long for.

Who wants to see more of Max’ painting: http://www.maxdiel.de/web/de