Een magische plek, het kasteel en de tuinen van Vaux-le-Vicomte.
Gebouwd en aangelegd in de zeventiende eeuw werd het een oefening voor een nog veel grotere ambitie; Versailles, waar de magie verdwenen is. Met vrienden en een picknicktas vol lekkers in de langzaam donker wordende tuinen. De strakke weidsheid, perspectivische vertekeningen die je verwarren, water, elegante buxus-patronen, fonteinen, grotten en een glanzend gouden Hercules van ongekende proportie. Het gesamtwerk halverwege de zeventiende eeuw tot stand gebracht door architect Louis Le Vau, decorateur Charles Le Brun en tuinarchitect André Le Notre. De grootste verrassing bij aankomst was dat je dwars door het kasteel heenkijkt, alles in perfecte symmetrie en harmonie, streng, hard en puur.
A magical place, the castle and the gardens of Vaux-le-Vicomte, built in the seventeenth century which became an exercise for an even greater ambition; Versailles, where the magic has disappeared. With friends and a picnic bag full in the slowly darkening gardens, not to be photographed. The tight expanses, perspectival distortions that confuse you, water, elegant boxwood patterns, fountains, caves and a shiny golden Hercules of unprecedented proportions.
The mid-seventeenth-century ‘gesamtwerk’ brought about by architect Louis Le Vau, decorator Charles Le Brun and garden architect André Le Notre.
The biggest surprise on arrival was that you look straight through the mansion, everything in perfect symmetry and harmony, strict, hard and pure.
Erik Mattijssen in Paris (2018) and Berlin (2021) 