The Difference

Keurig, deze entree, zo zijn er vele en er is niet zoveel mis mee, maar saai. De ramen van het trappenhuis onderscheiden zich, voor het overige is alles hetzelfde. In zo’n lekker dikke Duitse stuclaag. Het huisnummer, die zwarte 14 op een wit lichtbakje is handig, want zo zijn alle huizen genummerd in voormalig Oost-Berlijn en zo weet ik -door de stad fietsend- steeds waar ik ben, Oost of West en waar de muur gestaan heeft.

Neat, this entrance, there are many like this and there is not much wrong with it, but boring. The windows of the stairwell are distinct, otherwise, everything is the same. Covered in a thick German plaster layer. The house number, the black 14 on a white lightbox, is practical, because that way all houses are numbered in the former East and I always know – cycling through the city – where I am, East or West and where the wall was.

Maar er pal tegenover (kijk maar naar de stoep) is deze gevel te zien. Hoe subtiel en spannend verdeeld de (kleine- het is de Noordzijde) ramen zijn aangebracht. Als muzieknoten op een balk.
Toen architect Aldo van Eyck in 1973 het ‘Moederhuis’ ontwierp op de Plantage Middenlaan in Amsterdam, met een opvallend kleurgebruik, zorgde dat voor veel beroering. Een huis voor ‘gevallen vrouwen’ in alle kleuren van de regenboog, schánde! Je kunt je daarvan nu de commotie niet meer voorstellen als je er langsfietst.

Van Eyck hield ongetwijfeld van het werk van Bruno Taut, die hier in Berlijn flink wat bouwen kon en voor wie kleur een voorwaarde was. Bruno Taut had goede contacten in Nederland, en raakte bevriend met architect Oud die hem introduceerde in de wereld van de Amsterdamse school.

Dit wooncomplex, rond de Erich Weinert Strasse, was zijn laatste, gebouwd in 1929. Het is verrassend ruim opgezet.
U-vormige blokken maakten het mogelijk grote binnentuinen te maken, waarop men van eigen balkon uit zou kunnen. kijken. Wat ook nieuw was, was dat het 1200 woningen zouden worden die ook aantrekkelijk moesten zijn voor alleen-wonenden; kleine, compacte, lichte appartementen werden het.

But this facade can be seen directly opposite (check the sidewalk). Look how subtle and excitingly distributed the (small – it is the Northside) windows are installed. Like musical notes on a bar.
When architect Aldo van Eyck designed the ‘Mother House’ on the Plantage Middenlaan in Amsterdam in 1973, with a striking use of color, this caused a lot of commotion. A house for ‘fallen women’ in all colors of the rainbow, shame! You can no longer imagine the commotion now when you cycle past it.

Van Eyck undoubtedly liked the work of Bruno Taut, who could build a lot here in Berlin and for whom color was essential. Bruno Taut had good contacts in the Netherlands and became friends with architect Jacobus Oud who introduced him to the world of the Amsterdam school.
This residential complex, around Erich Weinert Strasse, was his last, built in 1929. It is surprisingly spacious. U-shaped blocks made it possible to create large inner gardens that could be looked at from your own balcony. What was also new was that they would build 1200 homes that were to be attractive to people living alone; they became rather small, compact, bright apartments.

Dit hele blok werd vernoemd naar de sociaal democraat die in die tijd had geijverd voor sociale woningbouw met karakter, Carl Legien. De verschillende straten kregen de namen van de sociaal democratische voormannen van die tijd. Natuurlijk moest dat onmiddellijk anders toen de Nazi’s aan de macht kwam. Zij veranderden de straatnamen in die van de Vlaamse slagvelden uit de Eerste Wereldoorlog. Meteen na 1945 werden die weer vervangen door de namen van communistische verzetshelden, de wijk lag in het Oosten van Berlijn. De flats raakten in verval, na de val van de muur schilderde een ieder zijn eigen kleur op de deur, de balkons werden verbouwd tot een extra kamer, maar alles is weer hersteld en teruggebracht naar de oorspronkelijke situatie van 1930. En het is echt een feest om daar doorheen te lopen, alles is in evenwicht. Er is nog veel meer van Bruno en zijn broer Max Taut, voor een volgende keer.

This entire block was named after the social democrat who at the time had campaigned for social housing with character, Carl Legien. The different streets were given the names of the social-democratic leaders of the time. Of course, that had to change immediately when the Nazis came to power. They turned the street names into the names of the Flemish battlefields from the First World War. Immediately after 1945, they were replaced by the names of communist resistance heroes (a Soviet district!). The flats fell into disrepair, after the fall of the wall everyone painted their own color on the door, the balconies were converted into an extra room, but everything has been restored and brought back to its original 1930s situation. A feast to walk through it, everything is in balance. There is a lot more from Bruno and his brother Max Taut, for next time.