Flowers and a pond

Dit is de privé-chauffeur van Monet die hem hierin van zijn woonhuis in Giverny naar het station in Vernon bracht, vanwaar hij een dik uur later in Parijs aankwam. Die tocht maakte ik vanmorgen vroeg met mijn fiets, die ik (gratis!) meenam op de trein vanaf Gare Saint Lazare. Ik wilde de eerste zijn want er was me al verteld dat ik bij een bezoek aan de tuinen op busladingen mede-geïnteresseerden kon rekenen. Ik wás de eerste en betrad het huis en de slaapkamer, waar Claude Monet net was opgestaan, de sprei recht gestreken, om te gaan schilderen aan de vijver.
Tien minuten later was het al niet meer te doen.

This is the private chauffeur of Monet who brought him from his home in Giverny to the station in Vernon, from where he arrived in Paris a good hour later. I made this trip early this morning with my bike, which I took on  the train from Gare Saint Lazare. I wanted to be the first because I had already been told that when I visited the gardens I could count on busloads of other interested people.
I wás the first and entered the house and the bedroom, where Claude Monet had just got up, straightened the bedspread, to paint the pond.
Ten minutes later it was already too crowded.

Het begon als een pluk-tuin, met bloemen die Monet binnen wilde schilderen. Maar al snel werd zijn interesse groter in de gevolgen voor kleur van lichtval en weersgesteldheid, in de verschillende seizoenen. Hij laat een zijstroom van de Seine omleggen om op een nieuw terrein vijvers te creëren. Als buiten de Eerste Wereldoorlog woedt laat Monet er een tweede ‘bovenlicht’ atelier bouwen om zich te kunnen wijden aan de weergave van ‘de oneindige ruimte in kleur, licht en reflectie’ op honderd meter linnen. Zodra de wapenstilstand getekend is, schenkt hij er enkele aan de Franse Staat. Niet tevreden met het resultaat schildert hij verder, vernietigt er een paar en besluit pas kort voor zijn dood dat 19 lange panelen een plaats krijgen in de speciaal ontworpen, ovale ruimtes van de Orangerie. Ze worden lang niet gewaardeerd, zeker niet door de Fransen. Het museum plaatste al snel vóór de schilderijen nieuwe wanden om er andere tentoonstellingen te kunnen maken. Eigenlijk zijn het de Amerikanen die de (abstracte) kwaliteit herkennen en het werk in de jaren ’50 als voorloper beschouwen van hun eigen colourfield painters (Rothko, Clyfford Styll, Guston, Newman, Joan Mitchel en Kelly).

Het Gemeentemuseum in den Haag organiseert eind 2019 een groot overzicht over de 25 laatste jaren van zijn leven en werk in Giverny.

It started as a picking garden, with flowers that Monet wanted to paint. But soon he became more interested in the consequences for color of light and weather in the different seasons. He redirects a side stream of the Seine to create ponds in a new area. If outside the First World War rages, Monet will have a second studio  build- now with natural light – to devote himself to the rendering of ‘the infinite space in color, light and reflection’ on a hundred meters of linen. As soon as the armistice has been signed, he donates some to the French State. Not happy with the result, he paints further, destroys a few, and only shortly before his death decides that 19 long panels get a place in the specially designed oval spaces of the Orangery. They were not really appreciated, certainly not by the French. The museum quickly placed new walls before the paintings to make other exhibitions. Actually, it is the Americans who recognize the (abstract) quality and consider the work in the fifties as a forerunner of their own colourfield painters (Rothko, Clyfford Styll, Guston, Newman, Joan Mitchel and Kelly).

The Gemeentemuseum in The Hague is organizing a large overview of the last 25 years of his life and work in Giverny at the end of 2019.