Bij het opruimen van ons ouderlijk huis kwamen we het veel tegen; een geborduurd schellekoord dat halverwege was blijven steken, een tas met brei-beginnen, een grote plaat hout waarop mijn moeder ooit begonnen was aan een aquarium vol vissen uit gekleurde mini-plastic korreltjes. Allemaal zaken die je niet weggooit omdat ze een belofte inhouden, misschien ooit een voltooiing vinden.
When we cleaned up our parental home we came across; an embroidered bell-cord that had been stuck halfway, a knit-beginner’s bag, a large slab of wood on which my mother had once started an aquarium full of fish from colored mini-plastic grains. All things that you do not throw away because they hold a promise, maybe ever find a completion.
Hier zie je hoe mijn moeder op het voorbeeld de jachthond zodanig aan wilde passen dat hij op onze eigen hond Pallas, een pointer, zou gaan lijken. Ze deed nog een dappere poging, maar daar is het bij gebleven.
Zo is ook een groot werk ontstaan van Kari Steihaug, een van de collega’s hier in het Cité. Kari is een erg leuke Noorse kunstenares, met een atelier op een eiland voor Oslo. Ze werkt vooral met textiel, met de herkomst van een gebreid, geweven of geborduurd stuk om dat vervolgens een nieuw en betekenisvol leven te geven.
Ze aarzelde zelf om het begin van een breiwerk dat jaren in de kast had gelegen maar eens weg te gooien, toen ze merkte dat er veel meer mensen waren met een ufullendte
poging en dezelfde aarzeling. Die breiwerkjes is ze gaan verzamelen en het zijn er nu 190. Als je iets met Noorwegen verbindt zijn het (naast donkere winters, majestueuze fjorden en zalm) wel die truien en is het goed te weten dat ook daar veel mis is gegaan, in dozen terechtgekomen en eindeloos lang bewaard. Ze vroeg de mensen die hun breisel afstonden op te schrijven waarom het nooit afgekomen was, en dat zijn mooie regels. Veel donateurs vertellen in hun tekst dat ze opgelucht zijn, dat iemand anders er nu zorg voor draagt.
De wijze van ordenen, archiveren en vastleggen gaat met een bijna wetenschappelijke aanpak gepaard. Niet voor niets heeft ze de fotograaf gevraagd alle breisels op millimeter papier te leggen en zijn ze in verhouding bij elkaar gebracht. Kari stelt dan ook niet de echte breiwerken tentoon, maar deze ingelijste foto’s. De hele serie (190 stuks) is -terecht- aangekocht door het Museum of Modern Art in Oslo.
The Unfinished Ones, Ufullendte, zoals de serie heet, toont mislukkingen. Er zijn erger dingen waarvoor je je schaamt dan een mislukt breiwerk, maar toch; dat zij ervoor heeft gezorgd dat ze tot een museumcollectie zijn gaan behoren, is troostrijk en hoopgevend.
This is how a great work has been developed by Kari Steihaug, one of the colleagues here in the Cité. Kari is a very nice Norwegian artist, with a studio on an island for Oslo.She mainly works with textiles, with the origin of a knitted, woven or embroidered piece, to give it a new and meaningful life.
She herself hesitated to throw away the beginning of a knit that had been in the closet for years, when she noticed that there were many more people with a full-length attempt and the same hesitation. She has started collecting these knitted fabrics and there are now 190. If you connect something with Norway, it is (besides dark winters, majestic fjords and salmon) that they are sweaters and it is good to know that a lot went wrong there too, ended up in boxes and kept for an endless period of time. She asked the people who gave off their knit to write why it was never finished. Many donors say in their text that they are relieved, that someone else is now taking care of it.
The way of organizing, archiving and recording is sone in an almost scientific approach. It is not for nothing that she has asked the photographer to put all knits in proportion on millimeter paper. Kari does not exhibit the real knitwear, but these framed photographs. The entire series (190 pieces) was – rightly – purchased by the Museum of Modern Art in Oslo.
The Unfinished Ones, Ufullendte, as the series is called, shows failures. There are worse things for which you are ashamed than a failed knit, but still; that she has ensured that they have become a museum collection, is consoling and hopeful.
9877 26.11.05 (14 x 40 cm)
‘A Christmas gift for a boyfriend. He got one of them for Christmas, with a promise of getting the second one by new Year’s. Winter passed and spring came and our love ended. The socks have been lying in my knitting basket since 1987. Thank you for allowing me to get rid of my bad conscience.’ Donated anonymously at my exhibition at HCK
9919 21.09.02 (24 x 34 cm)
‘Found at a flea market at Korsvoll Elementary School in Oslo’, Kari 40
9955 10.06.07 (36 x 35 cm)
I wanted to have an Icelandic sweater.
This was 20 years ago; it still makes me think of the trunks of birch trees’
6942 05.05.10. (circumference green: 50cm, circumference pink: 68cm)
I found these two begun pieces when I was clearing out Mom’s house after she died. I’m sure they were meant to be sweaters for my two children. Kathrine, 42, Oslo.
Een pagina in het boek dat over de collectie uitgegeven is. Ik citeer de tekst die ernaast staat, over een herkenbaar dilemma: ‘ I was going to knit socks to go with my adult son’s folk costume following to the exact specifications. When I got to the ankle I understood that there was a problem, the sock had become too tight. It had involved a lot of work and I didn’t have the heart to unravel it, but to knit one more of the same useless sort made no sense either. —‘
Erik Mattijssen in Paris (2018) and Berlin (2021) 
Wat ontroerend herkenbaar!
X
LikeLike