TOYS

Kort na aankomst hier in Berlijn, ben ik elke dag begonnen met het schilderen van speelgoed.
Later verschoof die activiteit naar de avond, met de radio aan, voor het slapen gaan.
Wat begon als een plezierige, maar wat vrijblijvende oefening in kleur, groeide allengs aan tot een ware familie en het werd -onbedoeld- ook een tijdsbeeld. Mijn herinneringen aan ons speelgoed is al een andere dan iemand die tien jaar jonger is. Elke generatie zijn of haar eigen speelgoed.
Toen we de zolder van het ouderlijk huis opruimden heb ik veel speelgoed gefotografeerd waaruit ik nu kon putten. Ik kreeg foto’s toegestuurd, en had veel aan het jaren ’30 speelgoed dat ik vastlegde in het oude huis in de bossen van het Schwarzwald, waar vrienden me eens uitnodigden. Daarbij was het internet een grote bron. Totaal vergeten spullen soms, die een schok van herkenning teweegbrachten. Mijnheer Aardappelhoofd bijvoorbeeld; een doosje met kleine plastic dingetjes in de vorm van neus, hoedje, bril die je in een aardappel kon prikken.
Nu kon ik ook eindelijk eens iets aanvangen met alle materiaal uit het Pollocks Toy Museum in Londen waar ik als zeventienjarige voor het eerst kwam en dat een onuitwisbare indruk op me maakte. Het bestaat nog steeds. We waren er in 2019 en ik keek mijn ogen uit: er was in al die tijd helemaal niets veranderd!
En ik kon mijn poppenhuis-archief raadplegen, met veel foto’s uit het Spielzeug Welten Museum in Basel, het meest volledige dat ik ken.

Er zijn er nu honderdtwintig, maar ik heb nog niet het idee dat ik er klaar mee ben.
We gaan er hier in Berlijn een boek van maken, met de buurjongen, Andreas Studer, die een goede grafisch ontwerper is, en een essay van Stefan Kuiper. Dan blijft het hoe dan ook bijeen.

Shortly after arriving here in Berlin, I started painting toys, one every day.
Later, that activity shifted to the evening, with the radio on, before going to sleep.
What started as a pleasant, but somewhat non-committal exercise in color, gradually grew into a true family and – unintentionally – also became a portrait of an era. My memories of our toys are different from someone ten years younger. Each generation has its own toy memory.
When we cleaned up the attic of the parental home, I photographed many toys that I could now make use of. I was sent photos, and very fond of the old house in the woods of the Black Forest, where friends invited me once, where all the toys still are, from the 1930s. The internet was a major source.
Sometimes I found things completely forgotten, which caused a shock of recognition. Mr Potato Head, for example, a box with small plastic things in the shape of a nose, hat, glasses that you could prick in a potato.
Now I could finally do something with all the material from the Pollocks Toy Museum in London, where I first came as a seventeen-year-old and which made an indelible impression on me. It still exists. We were there in 2019 and I couldn’t believe my eyes: nothing had changed in all that time!
And I was able to consult my dollhouse archive, with many photos from the Spielzeug Welten Museum in Basel, the most complete I know.

There are now one hundred and twenty, but I don’t feel like I’m done with it yet.
We are going to make a book of it here in Berlin, with the boy next door, Andreas Studer, who is a good graphic designer, and an essay by Stefan Kuiper. Then it stays together anyway.