Simplicity

Op de Schönhauser Allee, waar ik nu om de hoek woon, moet ik vaak voor het stoplicht wachten (waarvoor iedereen hier nog daadwerkelijk wacht, ook als er in de verste verte geen verkeer te bekennen is) en dan zie ik een snackbar met een klein luikje waar je curry worst kunt kopen.
Lawaaieriger en lelijker kun je zo’n gebouwtje niet krijgen, ik verbaas me er steeds weer over. De hele omgeving van het huisje is vol ruis. Gebods- en verbodsborden, overal graffiti, stickers en kunstgebittige nieuwbouw.
In een boek over Prenzlauer Berg zag ik een foto van dezelfde hoek, de snackbar die in de DDR tijd nog Imbiss heette. Imbiss staat voor een snelle tussendoor-hap. Er zijn twee uitgifte-luiken en het wordt geafficheerd als ‘buffet’. Er is één verkeersbord: een pas op! aanduiding voor de tram die er aan kan komen.

On the Schönhauser Allee, where I live around the corner, I often have to wait for the traffic light (for which everyone here is actually waiting, even when there is no traffic in the distance) and then I see a snack bar with a small hatch where you can buy curry sausage. You cannot get a building like this noisier and uglier, I am always amazed about it. The whole area around the house is full of noise. Commandment and prohibition signs, graffiti, stickers, and new constructions everywhere. In a book about Prenzlauer Berg, I saw a picture of the same corner, the snack bar that was still called Imbiss in the GDR era. Imbiss stands for a quick snack in between. There are two distribution windows and it is advertised as ‘buffet’. There is one road sign: a beware! indication for the tram that may arrive.

In hetzelfde boek stond een foto van het er schuin tegenover liggende flatgebouw, aan de Stargarderstrasse met een neon reclame, zonder productnaam, want reclame was in de DDR tijd niet nodig, de Staat zorgde immers voor alles. Met een worst, een brood, een stukje taart, een pretzel en wat te drinken. Wat wil je nog meer. En dan lichtte dat ‘s avonds op, in een duistere buurt waar verder weinig te beleven was.

In the same book there was a photo of the apartment building diagonally opposite, on the Stargarderstrasse with a neon advertisement, without a product name, because advertising was not necessary in the GDR time, after all, the State took care of everything. With a sausage, a loaf of bread, a piece of cake, a pretzel and something to drink. What else do you want. And then it lit up in the evening, in a dark neighborhood where there was little else to do.

Het stilleven is er niet meer. Op de muur is een van de vele muurschilderingen die Berlijn rijk aangebracht, die ik allemaal even misplaatst en vervelend vind.

The still life is no longer there. On the wall is one of the many murals in Berlin, all of which I find equally out of place and annoying.

De degelijke eenvoud van de vormgeving uit de DDR jaren is inmiddels weer hip en een begeerlijk verzamelobject geworden en dat kun je je goed voorstellen. Er staat op wat er in zit, in heldere typografie en beeld. Geen gedoe en geen verspilling. Het Museum der Dinge, dat binnenkort weer te bezoeken is, heeft er veel tentoonstellingen aan gewijd. Dezelfde producten naast elkaar, de West- en de Oostversie. En dan ging mijn voorkeur steevast uit naar de laatste. Ik ken iemand in Estland wiens moeder vroeger plastic tasjes verzamelde uit het Westen en die eindeloos repareerde, als een kostbaarheid. Voor haar geen groter verlangen dan naar de overdaad van het Westen.

• 

• 

• 

The solid simplicity of the design from the GDR years has now become hip again and a desirable collector’s item and you can imagine that. It says what’s inside, in clear typography and images. No hassle and no waste. The Museum der Dinge, which can be visited again soon, had many exhibitions devoted to it. The same products next to each other, the West and East versions. And then my preference was invariably for the latter. I know someone in Estonia whose mother used to collect plastic bags from the West and repair them endlessly, like a treasure. No greater desire for her than for the abundance of the West.

Ik kocht hier een achthonderd pagina dik boek, uitgegeven door Taschen; das DDR Handbuch. Een neerslag van de uitputtende collectie van het Wende Museum, in Californië (!) waarvan de eigenaar op tijd alle rommelmarkten in Oost Europa afstruinde en opkocht waar men toen graag van af wilde. Keurig gerangschikt in hoofdstukken als Levensmiddelen, Menukaarten, Toiletartikelen, Speelgoed, Kleding, Erotica, Vakantie en Industrie. En alles even treurig als aantrekkelijk gelijk.

I bought here an eight hundred-page book, published by Taschen; das DDR Handbuch. This is the exhaustive collection of the Wende Museum, in California (!), of which the owner scoured all flea markets in Eastern Europe on time and bought what they wanted to get rid of as soon as possible. Neatly arranged in chapters such as Food, Menus, Toiletries, Toys, Clothing, Erotica, Holidays and Industry.
And everything is equally sad and attractive.