Löwengruppe

Ach, die arme leeuwen in Artis.
Deze familie zal altijd blijven. Bijna honderdvijftig jaar geleden, in 1872, is het beeld gemaakt, twee jaar later in brons uitgevoerd en op een zandstenen sokkel geplaatst in Tiergarten. Het is een tragische voorstelling; de leeuwin is net met een pijl beschoten en gewond geraakt, tong uit de bek, een verslagen blik, de leeuw brult en twee welpen dartelen om haar heen, waarvan een nog wat probeert te drinken. Ik ben er met opzet twee keer naar toe gefietst, omdat ik het het een aangrijpend en fantastisch beeld vind. Het is een van de laatste werken van Wilhelm Wolff, die -met zijn broer Albert- gespecialiseerd was in het beeldhouwen van dieren. Wilhelm I, die net tot keizer van Duitsland gekroond was, kocht het en liet het meteen plaatsen in het publiek toegankelijke park dat toen nog koninklijk bezit was.
Voor de ingang van de dierentuin in Philadelphia werd een paar jaar later een tweede versie gegoten onder de naam: ‘The Dying Lioness’.

Ah, those poor lions in Artis, the Amsterdam zoo, for whom there is no more money to construct a new home. And they are not welcome anymore in a zoo in the south of France.
This family will always remain. Almost 150 years ago, in 1872, the statue was made, two years later cast in bronze and placed on a sandstone plinth in Tiergarten. It’s a tragic performance; the lioness has just been shot with an arrow and wounded, tongue out, a defeated look, the lion roars, and two young ones frolic around her, one of which tries to drink some more. I purposely cycled there twice because I find this a moving and fantastic piece. It is one of the last works by Wilhelm Wolff, who specialized in animal sculpture with his brother Albert. Wilhelm I, who had just been crowned Emperor of Germany, bought it and immediately had it placed in the publicly accessible park that was then still royal property.
A second version was cast a few years later for the entrance to the zoo in Philadelphia, entitled ‘The Dying Lioness’.