Art fair

Kunstbeurzen zijn er niet voor ons, de makers, ook niet voor werkelijk geïnteresseerden, ze zijn voor luie kijkers en snelle kopers. Ik weet het nu zeker. Art Paris 2018 was het allemaal in overtreffende trap. Le Grand Palais, dat prachtige gietijzeren monument gebouwd voor de wereldtentoonstelling van 1900 was helemaal gevuld met bordkartonnen wanden. Honderdtweeënveertig galeries uit 26 landen en over vrijwel niets opgetogen kunnen raken; dan is er echt iets grondig mis.

Art fairs are not for us, the makers, nor for really interested people, they are for lazy viewers and fast buyers. I’m certain now. Art Paris 2018 was all in superlative. Le Grand Palais, that beautiful cast-iron monument built for the world exhibition of 1900 was completely filled with cardboard walls. One hundred and forty-two galleries from 26 countries and hardly get excited about anything, there must be something really wrong.

Ik kan het ten dele wijten aan het feit dat ik al heel veel gezien heb, en niet meer zo snel echt verrast ben. Maar plotseling geraakt kun je wél worden, dwars door alles heen.
De galeriehouders die ik hier spreek vertellen allemaal hetzelfde verhaal. Net als hun collega’s in andere landen zeggen ze dat de beurs de toekomst is, dat vrijwel niemand meer de tijd neemt hun galerie te bezoeken en ze zich daar duimendraaiend verbijten. Ze zijn voortdurend aan het pakken en transporteren, naar Brussel, Rotterdam, en van Keulen naar Cannes en Londen. http://www.artfairsservice.com.

Jaren geleden toen de KunstRai Art Amsterdam werd, stimuleerde Anneke Oele al zoveel mogelijk solo-stands in te richten. Dat scheelt, en de solo’s die ik hier zag blijven je meteen bij, dan krijg je wat meer context, kun je vergelijken, verbindingen leggen, dan zíe je ook werkelijk wat. Nu zijn er teveel pretentieuze epigonen en aanstellerige vondsten en die zijn doodvermoeiend.

Tot je opeens op iets anders stuit; een bescheiden stand met nog bescheidener werk van een kunstenares waar ik nooit van gehoord had; Hessie. Het woord dat er op van toepassing is, is waarachtig, dat je voelt dat het uit niet anders dan oprechte intenties voortgekomen is.

I can partly blame it on the fact that I have already seen a lot, and I am not really that surprised anymore. But suddenly you can get hit, right through everything.
The gallery owners I speak here all tell the same story. Just like their colleagues in other countries, they say that the fair is the future, that hardly anyone takes time to visit their gallery. They are constantly packing and transporting, to Brussels, Rotterdam, and from Cologne to Cannes and London. http://www.artfairsservice.com.

Until you suddenly come across something else; a modest stand with even more modest work by an artist I had never heard of; Hessie. True work, that you feel it originates from nothing but sincere intentions.

 Hessie in 2015

Arnoud Lefebvre beheert en restaureert het (kwetsbare) oeuvre van deze van oorsprong Cubaanse kunstenares, die vorig jaar overleed. Ze stelde in de jaren zeventig haar werk nog wel tentoon, maar trok zich terug op het platteland en zorgde voor man (de kunstenaar Dado) en hun kinderen.  De werken die er te zien waren varieerden van heel delicaat borduurwerk tot veel brutalere collages, en van geen enkel werk vroeg je je af hoezo? Dat het overtuigend kan zijn in alle schuchterheid, dat is het mooiste.

Arnoud Lefebvre manages and restores the (vulnerable) oeuvre of this originally Cuban artist, who died last year. She exhibited her work in the 1970s, but retreated to the countryside and looked after husband (the artist Dado) and their children. The works that were on display varied from very delicate embroidery to much more brutal collages. That it can be convincing in all timidity, that is the best.

www.galeriearnaudlefebvre.com/hessie